Cribaron a tiros as páxinas que estaban por escribirse
nos libros brancos das súas vidas.
Coa pólvora de sete disparos
tupiron as gorxas de sete vidas inocentes
ás sete en punto da mañá
daquel 22 de setembro de 1939.
Bastou un único disparo por cabeza
para fender a xuventude de
Baldomero Vigil Escalera Vallejo,
Marcelino Fernández García,
Alfonso Moreno Gayol,
Guillermo de Diego Álvarez,
Abelardo Suárez del Busto,
Belarmino Álvarez García
e Mariano Blanco González.
Bastou un único disparo
porque o odio sempre atina á primeira.
Entre todos sumaban 184 anos,
os mesmos que tiñan á súa morte
dous dos seus asasinos.
Non todas as vidas valen o mesmo.
As das vítimas non valen apenas nada
porque outros as cobraron a prezo de ignominia.
Pero as dos seus verdugos si valeron,
porque os anos que viviron cargando coa condena de ser asasinos
demostran que o negocio da morte non sempre dá beneficios.
A luz da mañá entraba na devesa de Sampil
cun coitelo de sombras homicidas.
Buscaba sangue limpo nos corpos que levaban
a semente da liberdade nas súas veas.
Desangráronos coa crueldade que só acatan as bestas.
Pero aquel sangue derramado
acabou percorrendo décadas de cadeas e silencio
para dar froito neste futuro
que lles devolve a vida na nosa memoria.
Porque imos facer por escribir
un final digno nas páxinas daquel libro branco
que deixaron aberto naquela mañá de setembro
os sete inocentes cribados a tiros
pola maldade e o oprobio dun pelotón da Falange
no cemiterio estremecido
de San Breixo en Celanova.
Baldo Ramos.
0 comentarios